Het heeft me uitermate gefrappeerd dat er uit slechts 2 gezinnen van Lubeek, 7 geestelijken konden voortkomen. Ik heb me ernstig afgevraagd, en doe dat nog, waar jongeren en jong volwassenen, de ultieme motivatie vandaan haalden om pater of zuster te willen worden. Het heeft me gefrappeerd en geëmotioneerd dat zuster Cato op 27 jarige leeftijd overlijdt, als gevolg van haar verpleging van zieke mensen, na op haar 21e al te hebben gekozen voor het 'levenslange' -in haar geval ozo levenskorte- bestaan als zuster. Haar leven was nog maar amper op gang gekomen. Het heeft me gefrappeerd dat ouders er uiteindelijk in berusten (voor zover ik weet) dat ze een aanzienlijk aantal van hun kinderen niet kunnen zien opgroeien en ontwikkelen, niet in het huwelijk kunnen zien treden en van die kinderen nooit opa en oma zullen kunnen worden.  

Met name het gezin van Lubeek-Weijn, waarvan vijf dochters besluiten om zuster te willen worden. Ik kan het niet bevatten, alhoewel ik uiteraard respecteer wat een ieder denkt te moeten doen of laten in en met zijn of haar eigen leven. Het klinkt ongelofelijk, haast onwerkelijk, voor me. Waar haalt iemand de gemotiveerdheid en doorzettingsvermogen, wilskracht en opperste gedrevenheid toch vandaan om, in tegenstelling tot bijna al je leeftijdgenoten, daar toch en compleet uit vrije wil afstand van te willen doen en je volledig, de complete rest van je leven, te wijden aan het geestelijke bestaan en je geloof. Ver van je ouders, ver van je broers en zussen en overige familie, terug getrokken in hermetisch van de buitenwereld afgesloten burchten, die ze kloosters noemden. Waar je geen of nauwelijks bezittingen mocht hebben en als je ze al had, af moest geven en slechts erover kon beschikken, na goedkeuring van hogerhand. Je familie mocht slechts één keer per jaar op bezoek komen en dan mocht je ze ontmoeten met traliewerk tussen hen en jezelf in. Een simpele omhelzing, één keer per jaar, werd zo ook nog onmogelijk.

De van Lubeek zoons (2) en dochters (5) hebben het gepresteerd. Ik heb ze aan u voorgesteld in aparte individuele verhalen over hun bestaan en levens, voor zover daar nu nog informatie over bekend is.  Heel diep mijn petje af voor deze helden en heldinnen! 25 Jaar lang waren ze allemaal tegelijk in leven en wàren al diep betrokken bij hun geestelijke taken en verantwoordelijkheden, of waren er gedecideerd op weg naartoe.