Ik heb er maar een aantal images tegen aan gegooid om bovenstaande afbeelding te kunnen realiseren. Het gaat mijn verstand nog steeds te boven hoe het allemaal zo is gekomen. Van jongeling af heb ik altijd een elftal kinderen gewild. Na echter geconfronteerd te worden met eerst een tweeling en daarna nog een prachtige dochter, hebben alle daarmee gepaard gaande processen me gaandeweg geleerd dat drie wel genoeg is en dat er geen noodzaak was voor meer kinderen. Gelukkig deelde mijn vrouw die optiek en zo hebben we, ik mag wel zeggen met veel succes, drie kinderen volwaardig klaar gestoomd om volwassen te worden en lang te blijven. 

En nu heeft één van die kinderen -samen met zijn vriendin- een eigen kind gekregen. Weliswaar zijn er ondertussen een paar jaartjes gepasseerd, maar toch. Ik mag het nog bij mijn volle verstand en goede gezondheid mee maken dat ik voor het allereerst in mijn nu toch al 64+ jarige leven opa mag worden en zijn.

Een belevenis om er langdurig stil van te worden en te zijn en me voor de zoveelste keer hogelijk te verbazen over al die biologische processen die kunnen leiden tot zo een perfect ventje. 

Jake heet hij.  Mijn eerste kleinzoon. Zou hij twee dagen eerder zijn geboren, dan zou hij geboren zijn op de verjaardag van zijn overleden oma, Monique van der Giesen - Bouwman. Zij zou op die dag 52 zijn geworden.

Weduwnaar zijn is dan toch een poosje iets moeilijker dan altijd al.